Siyasette iki tercih vardır;
-Ya neye mal olursa olsun adaletten / hukuktan ayrılmamak; insan haklarını yüksek bir hassasiyetle korumak, kul haklarının birbirine geçmemesinin hassasiyetini taşımak.
-Ya da neye mal olacak olursa olsun siyasette kalıcı bir aktör olarak hayat sürmek. Hele hele size bir de manevi bir önderlik yakıştırılıyorsa (gökten inen bir karar olduğu ihsas ediliyorsa) her türlü yol, vasıta mubah sayılabiliyor. Bunun fetvasını veren müftüler olduğu sürece zihinsel bir engelde kalmıyor.
Bugüne kadar Türkiye siyasetinde birinci tercihi önceleyen bir siyasal iktidar inşa edilmedi.
Eğer ikinci tercihte karar kılmışsanız bu sefer amaca vasıl olmak için gerekli koşulları oluşturma mecburiyetiniz olduğu ihsas edilir. İşte şeytanın sağdan yaklaşması burada başlar. Size şunu fısıldarlar; Bunu kendi nefsiniz için değil, davanız (o her neyse) için yapıyorsunuz. Onun için de bu mücadelede bazı haramlar mubah sayılabilir. Ve yapılacak en önemli empozisyon da; “Malum siyaset pahalı bir uğraş; sermaye gerektiriyor. Onun için de elinizdeki imkanları kullanarak bu sermayeyi oluşturmanız lazım. Veya sermaye sahiplerine yaslanarak bu mücadeleyi (cihadı) sürdürmeniz gerekir.” İşte bu aşamadan itibaren insi şeytanların yönlendirmesiyle haram kaynaklara da müracaat edilir. Yasallık kılıfına büründürülmüş bir takım haram araçlar kullanılabilir. Krallığın temelleri bu harç ile atılır.
Ondan sonra ne mi olur? Belki krallığınız beş, on yıl uzar ama hem dünyanızı ve hem de ahiretinizi berbat etmiş olursunuz.
Halbuki özellikle Müslüman aklın şöyle düşünmesi gerekmez mi; “İktidarın asli sahibi Allah’tır. Biz insanoğlu sadece emanetçiyiz. Yarın huzura vardığımızda, iktidarda ne kadar uzun süre kaldığımızdan değil; kaldığımız süre içerisinde ne kadar adil olup olmadığımızdan sorulacağız; hesaba çekileceğiz.” İşte yönetici /önder bu şuur haline sahip olmuş olsa onun için dünyada, ahirette güllük gülistanlık olur.
Ne diyelim; İnsanoğlunu yaratan Yaratıcı insanoğlu için şunu ifade buyurmuyor mu; “İnsan pek cahil ve zalimdir.”